* * *

ესე არ იცი: ჯაბან კაცს გულს უკლავს სხვის მამაცობა,
თვით კარგ კაცობა არ ძალუძს, სხვისა შურს კაი კაცობა.

ვაი რა დიდი ბრალია, შავარდენ ახყავს ძერასა!
გაუფრინდება, წაუვა, შორით დაუწყებს ცქერასა.
* * *

"ადექით აიშალენით, საომრათ შაემზადენით,

ერთი მე მოვალ საბრალო, ცხრანი თქვენ მოხვალთ გმირები!”
_"ნეტავი შენსა დედასა, შენ გაუზდიხარ შვილათა,
ერთი შენ მოხვალ საბრალო, ცხრანი ჩვენ მოვალთ გმირები,_
წახვალ, ამამს დაიკვეხებ: შუამთა ჰყრია ვირები!”
* * *

ალაზნის პირსა ჰკიდია ვაჟის ჯურხაის ფარიო,
მოუვლის ომის წადილი, ხანდიხან შესძრავს ქარიო.
* * *

არ ვარგა კაცი უმტერო, არც ძლიერ მტერ მორეული,
თოფი უჯობს ჩახმახითა სიათა გვარშერეული,
რომელიც ხურობს მაჟარსა, არის გონგამოლეული.
* * *

არ გათეთრდები, ყორანო, რაც უნდა გხეხონ ქვიშითა.

მტერნი არ შაგვიბრალებენ ტირილითა და ვიშითა,
ხმალთ კი არ შევეპოვები, შუბნი გამხეთქენ შიშითა.
* * *

ტირილითა და გლოვნითა მტერნი არ შეგვიბრალებენ,
მოვლენ, დაგვწვენ და დაგვდაგვენ, მზე იყოს, _ დაგვიბლენებენ

ჩვენ ბევრის ხმალი გვექდნის, ზევით მთის, ქვევით ბარისა,
ვერავინ ვერას დაგვაკლებს, ხორცი ძანძღია ვაჟისა!
* * *

ამირან, ბასრი ბუსრი ხარ, ორბი ხარ დაბრუნებული,
მტერთანა დათვის შუბლი ხარ, სტუმართან გაცინებული.
* * *

აღას შესულმა ფრიდონმა მუხა მოგლიჯა ძირითა,
გასხიპა, მხარეზე გაიდო ვაჟმა მამაცათ ქებულმა.
* * *

ვაჟკაცს რას გამოადგება სოფელს შვენება თავისა,
ხმალს უნდა აჭრევინებდეს, იმედი ჰქონდეს მკლავისა.
* * *

ხმალს რა უშლის სიმოკლე, ფეხ წადგი, წაემატება,
არც ვაჯი კაცსა სიდაბლე, თუ თავი გაემეტება.
* * *

ვინც რომ კაცია_ჩოხა ჯაჭვია,
ქუდი ნაბდისა,_ჩაბალახია.
* * *

კარგი ყმა მაშინ კარგია, ხმალი რომ შეიქს ელვასა,
მოციქულობდეს ისარი, შუბი აგდებდეს ენასა.
* * *
კაცი მტერთ გადმოგდებული, გეზელქორულბ ჰკიოდა,
ჩვენ მონადირე გვეგონა, თურმე მას გული სტკიოდა,
თავს ჰქონდა ხმალი ნაკრავი, გულს სისხლი ჩამოსდიოდა,
ათი მოეკლა გზადაგზა, უომრობასა ჩიოდა.
* * *
მგელი არ მოშლის მგლობასა, ლაღი ყმა მამაცობასა,
არც მოშლის ბერი არწივი, წვერის ძირს ნადირობასა.
* * *
მუშა უნდა მუშაობდეს, მეომარი ხმალს იღებდეს,
მტერზე იყოს გალესილი, მაშინ არაფერს ითმენდეს,
მამულის გულისათვინა თუნდ მოკვდეს, არცა იქვშვრედეს;
დღე არ ქონდეს მოსათმენი, რაკი მიდგება ძალზედა,
კაცი მოკვდება ცოლზედა, მამულზედ საკუთარზედა.
* * *

როსტომ თქვა: «მიწა გრილია, სიტყვას არ უნდა რბილობა,

შიში არ იხსნის სიკვდილსა, ცუდია დაღრეჯილობა,

რაც ომში კაცი დეესწროს, გარჯა უნდა და ცდილობა,

ათასად გვარი დაფასდა, ორი ათასათ ზრდილობა,

თუ კაცი თვითონ არ არი, ცუდია გვარიშვილობა.

ცრუ კაცი წყალმა წაიღოს,_აქოს, ადიდოს,_გაქვიშოს,
უბრალოდ ლაყბას დაიწყებს, გუშინწინდელი არ იყოს».

სოფელს ტირიან ქალები: «სოფელს კაი ყმა კვდებაო,
ღმერთო, ნუ მოჰკლავ კაის ყმას, სოფლობა წაგვიხდებაო,
აფროსთანა ან მტერთანა წინვიღა წაგვიძღვებაო».
* * *

მშვიდს დროს გარჩეული საქმე სიჩქარიღ ვერ გასწორდება,

და კაცს თუ კაცობა ეთქმის, არც წარსულს დაავიწყდება.

ბევრჯერ ნათქვამს ერთ გადათქმა გზას ვერ უპოვნის სწორესა
და ვისაც რჩევა უნდოდეს, აასრულოს იმან ესა.
* * *

წინანდალს ვაზი ამშვენებს, ახმეტას ვაშლი წითელი,

ვაჟკაცსა ფარი და ხმალი, მოიმწითუროს კისერი.
შენ ბიჭო აზანბურელო, ხმა შენი ჩამოდიოდა,

შენი დაჭრილი ლეკები არაგვში ჩამოდიოდა.
* * *

ცოტა მოხნული სჯობია ბევრსა და ხარვეზიანსა,

ცოლი სჯობია ფერმკრთალი ლამაზს და სხვებთან ზიარსა,
ყველა ხელს იმას გადასდებს, იმ ოხერსა და ტიალსა.
* * *

სნეული და თერობა, ლამაზ ქალს უნდა ფერობა.

მაღლა მთაშია ყინული აპირობს ჩამოდნობასა,
გოგოების გათხოება უყურებს შემოდგომასა.
* * *

ქალი მყავდა მშვენიერი, ტურფა იყო კავოსანი.

გავათხოვე, გავატანე ჩემი ვეფხისტყაოსანი.

მან იკითხა, არ უსმინეს, ისინია სვანოსანი,

ისევე მე წამოვიღე, ჩემი ვეფხისტყაოსანი.
* * *

სამნი ძმანი გავცვინდითო, სხვა სოფელი ვარჩივნეთო,
ვიკვნესეთ და ვივაგლახეთ, ჩვენი სახლი ვარჩივნეთო.
* * *

ლაშქარს წასვლა მას უხარის, ვისაც კარგი ცხენი ჰყავსო,

დაბრუნება და შინ მოსვლა, ვისაც კარგი ცოლი ჰყავსო.
* * *

ნეტავი ძმათა მრავალთა, შინ ვერვინ შაუხდებაო,

ვერვინ აგინებს ცოლ-დედას, ვერც ვინ ცხენ შაუჯდებაო!
* * *

ძმაო, რაი სჯობს ძმობასა, ერთმანეთისა ყმობასა!

ძმა მაშინ მოგაგონდება, ორნი რო გცემდნენ მარტოსა.
* * *

ობოლს სწყევლიან ყორნები: ნუმც გამოსულხარ ველადა,

მანამ შენ გამოხვიდოდი, ხორცი გვრჩებოდა ძველადა
* * *

სოფლისა თავსა ველსახლე, არა სოფელი ჩემ თავსა,
სოფელს კი ვეთავსებოდი, სოფელი მე არ მეთვისა.
* * *

იმ სოფელს ვერვინ წაიღებს ამ სოფლისა ცხოვრებასა,

წუთისოფლის სტუმრები ვართ, ჩვენ წავალთ და სხვა დარჩება.
ჩავიცვათ და დავიხუროთ, ამის მეტი რა შეგვრჩება!
* * *

ცა მტკავლით, ქვეყანა ციდით _ ნახე თუ გაიზომება,

ზღვა თუ აიწყვის პეშვითა ან ცანი გადიწონება.
* * *

წუთია წუთისოფელი ცნობას არ გვაცლის ძმისასა,
გადავბრუნდებით, მოვკვდებით, ქვეშ მოვექცევით ქვიშასა!
* * *

ეგ სოფელი სთველია, აქ არავინ დარჩება, ყველა წასასვლელია.
* * *

წუთია წუთის ქვეყანა, წუთის წეობით იწვება,

ზოგი ლხინსაა, თამაშას, ზოგი უცეცხლოთ იწვება.
* * *

წუთისოფლისა ცხოვრება ვერცხლით არ მოიპოება,
მდიდარი კაციც მინახავს ოხრათ რჩებოდეს ქონება.
* * *

რასაც დავთესთ, იმას მოვმკით, საიქიოს წინ დაგვხვდება,

ამ სოფელს ხორციელობა ხის ფოთლივით გაცვივდება.
* * *

ღმერთო, შენ ხარ ყოვლის შემწე, მოწყალე კარგაღებულის,

სიცოცხლისგან აბეზარის, თავიდგან ხელაღებულის.
* * *

ზოგიერთი უგუნური ღმერთს ტყუილად ემადლება,

ზარის ხმას რომ გაიგონებს, პირჯვრის წერა ეზარება.
* * *

კარგი კაცის პურმარილი გზაზედ ხიდად გადებული,

ბატონი ჰყავს მადლიერი, კარის კაცი მოგებული!
* * *

თეთრისა თხისა ციკანსა შორს შაეტყობა ვაცობა.
ისევ შენ გამოგადგება ეგ შენი კარგი კაცობა.
* * *

კაცი უნდა კაცი იყოს, რომ დაჰპირდეს, არ გამტყუნდეს!
* * *

ღმერთმა რა ქნას და რა უყოს

იმ ამხანაკს: რაც იპოვნოს, არ გაუყოს.
* * *

აცადე, დაიზრდებიან ცხაოტს ფართონი მგლისანი,
ჯავრი არ შაურჩენიათ თავის მოლაღის მტრისანი.
* * *

ტკბილმა ენამ, კარგმა სიტყვამ ხმალი უკანვე ჩააგო,

თოფის ფეხშეყენებულის კვესი უკანვე გადადო,
ამაყმა კაცმა, ბოროტმა გული ხანჯალზე ააგო.
* * *

შაიყრებიან ფრინველნი, არ გაირევენ ძერასა,

კაცი ვერსაით წაუვა თავის ბედსა და წერასა.
* * *

ოცდაოთხსა გურულსა მაკე ტურა შეეყარა,

სანამდი ჯოხს აიღებდენ, სულით ხორცი გაეყარათ.

მეგრელმა თქვა, დავსწრებოდი-ყაზახურად დავდგებოდი,

სომეხმა თქვა, დავსწრებოდი-ჩახმახურად დავხვდებოდი,

ქართლელმა თქვა, დავსწრებოდი-მარილივით დავდნებოდი.