მისი ლექსები შესანიშნავია 

   მზეო თიბათვისა

 

 

მზეო თიბათვისა, მზეო თიბათვისა,

ლოცვად მუხლმოყრილი გრაალს შევედრები.

იგი, ვინც მიყვარდა დიდი სიყვარულით,

ფრთებით დაიფარე - ამას გევედრები.

ტანჯვა-განსაცდელში თვალნი მიურიდენ,

სული მოუვლინე ისევ შენმიერი,

დილა გაუთენე ისევ ციურიდან,

სული უმანკოთა მიეც შვენიერი.

ხანმა უნდობარმა, გზა რომ შეეღება,

უხვად მოიტანა სისხლი და ცხედრები,

მძაფრი ქარტეხილი მას ნუ შეეხება,

მზეო თიბათვისა ამას გევედრები.

 

 

 

 

                   ლურჯა ცხენები

როგორც ნისლის ნამქერი, ჩამავალ მზით ნაფერი,

ელვარებდა ნაპირი სამუდამო მხარეში!

არ ჩანდა შენაპირი, ვერ ვნახე ვერაფერი,

ცივ და მიუსაფარი მდუმარების გარეშე.

მდუმარების გარეშე და სიცივის თარეშში

სამუდამო მხარეში მხოლოდ სიმწუხარეა!

ცეცხლი არ კრთის თვალებში, წევხარ ცივ სამარეში,

წევხარ ცივ სამარეში და არც სულს უხარია.

შეშლილი სახეების ჩონჩხიანი ტყეებით

უსულდგმულო დღეები რბიან, მიიჩქარიან!

სიზმარიან ჩვენებით - ჩემი ლურჯა ცხენებით

ჩემთან მოესვენებით! ყველანი აქ არიან!

იჩქარიან წამები, მე კი არ მენანება:

ცრემლით არ ინამება სამუდამო ბალიში;

გაქრა ვნება-წამება, როგორც ღამის ზმანება,

ვით სულის ხმოვანება ლოცვის სიმხურვალეში.

ვით ცეცხლის ხეტიალი, როგორც ბედის ტრიალი,

ჩქარი გრგვინვა-გრიალით ჰქრიან ლურჯა ცხენები!

ყვავილნი არ არიან, არც შვება-სიზმარია!

ახლა კი სამარეა შენი განსასვენები!

რომელი სცნობს შენს სახეს, ან ვინ იტყვის, შენს სახელს?

ვინ გაიგებს შენს ძახილს, ძახილს ვინ დაიჯერებს?

ვერავინ განუგეშებს საოცრების უბეში,

სძინავთ ბნელ ხვეულებში გამოუცნობ ქიმერებს!

მხოლოდ შუქთა კამარა ვერაფერმა დაფარა:

მშრალ რიცხვების ამარა უდაბნოში ღელდება!

შეშლილი სახეების ჩონჩხიანი ტყეებით

უსულდგმულო დღეები ჩნდება და ქვესკნელდება.

მხოლოდ ნისლის თარეშში, სამუდამო მხარეში,

ზევით თუ სამარეში, წყევლით შენაჩვენები,

როგორც ზღვის ხეტიალი, როგორც ბედის ტრიალი,

ჩქარი გრგვინვა-გრიალით ჰქრიან ლურჯა ცხენები!

 

 

 

               თოვლი

 

მე ძლიერ მიყვარს იისფერ თოვლის

ქალწულებივით ხიდიდან ფენა.

მწუხარე გრძნობა ცივი სისოვლის

და სიყვარულის ასე მოთმენა.

ძვირფასო! სული მევსება თოვლით:

დღეები რბიან და მე ვბერდები!

ჩემს სამშობლოში მე მოვვლე მხოლოდ

უდაბნო ლურჯად ნახავერდები.

ოჰ! ასეთია ჩემი ცხოვრება:

იანვარს მოძმედ არ ვეძნელები,

მაგრამ მე მუდამ მემახსოვრება

შენი თოვლივით მკრთალი ხელები.

ძვირფასო! ვხედავ... ვხედავ შენს ხელებს,

უღუნოდ დახრილს თოვლთა დაფნაში.

იელვებს, ქრება და კვლავ იელვებს

შენი მანდილი ამ უდაბნოში...

ამიტომ მიყვარს იისფერ თოვლის

ჩვენი მდინარის ხიდიდან ფენა,

მწუხარე გრძნობა ქროლის, მიმოვლის

და ზამბახების წყებად დაწვენა.

თოვს! ასეთი დღის ხარებამ ლურჯი

და დაღალული სიზმრით დამთოვა.

როგორმე ზამთარს თუ გადავურჩი,

როგორმე ქარმა თუ მიმატოვა!

 

 

 

  შემოსილნი გამჭვირვალე ბლონდებით

 

შემოსილნო გამჭვირვალე ბლონდებით,

ყრმობის ქარნო, ნეტა რად მაგონდებით?

 

ტყდება გული, ერთხელ გაიბზარა რა,

არარა ბედს ჩემთვის არ აქვს არარა.

 

სასტიკია სული უამინდოთა,

განა ქვეყნად ბევრი რამე მინდოდა?

 

შემოსილნო გამჭვირვალე ბლონდებით,

ყრმობის ქარნო, ნეტა რად მაგონდებით?

 

შენი სადღეგრძელო

 

კაფეში სევალ სრულიად მარტო

და ორს ავივსებ სასმელით ჭიქას,

ერთი შენია (უნდავიდარდო

ასეც და ისეც, აქაც და იქაც).

 

შენს სადღეგძელოს ჩუმად ჩამძახებს

ჭიანურები, ვასვამ: ალავერდი!

მაგრამ შენს ჭიქას ხელს არვინ ახებს,

პასუხს არ მაძლევს ხმათა ხავერდი.

 

და გაფითრებულ სარკეში მცურავს

ეს მწუხარება ვინ დამიფასოს?

მე გეუბნები ასე სამდურავს,

მაგრამ შენ მაინც არ მაძლევ პასუხს.

 

 

 

 

     მგლოვიარე სერაფიმები

 

მარმარილოს ქვეშ (მწუხარება უამრავ დროთა!

მე პოეზიამ დავიწყების ცელს ამარიდა);

საუკუნეთა სათვალავი მეკარგებოდა;

ერთხელ ზმანებით მე ამოველ ბნელ სამარიდან.

 

მე მოვდიოდი სამშობლოსკენ გზებით ირიბით,

ჰაერში კვნესდა დაწყვეტილი წვიმის სიმები

დასასაფლაოს ძეგლებიდან მწუხარე რიგით

მე მომყვებოდნენ დასტიროდნენ სერაფიმები.

 

ასე სტიროდნენ: "ოჰ! შეხედეთ! აი, ეს არი!

იყავ ნაზი და ახალგაზრდა - როგორც მაისი,

დადაფნულ გზაზე მიდიოდი, ვით კეისარი,

შენს მოვლენაში კრთოდა ცეცხლი უზენაესი.

 

ცხოვრება შენი იყო მწველი ალერსი ქალის,

თვით ბოროტება საქართველოდ ნაანდაზები

შენში ბადებდა სიმხურვალის დაუმქრალ ხალისს,

და შენ,მწყურვალემ, გამოცალე ყველა თასები!

 

ყოველი წვეთი სავსე იყო უმძაფრესი შხამით;

ლურჯა ცხენებით თუ გაფრენდა გრძნობათ სინაზე,

იყავ საოცრად მოხიბლული ასეთი ღამით

და უაილდის ყვავილივით დაეცი გზაზე.

 

ცაცხვები დგანან შენს საფლავთან, ვით კენტავრები,

მათ სიბნელეში, ნისლიანი და უეცარი,

გამოჩნდებიან პოეზიის თანამგზავრები,

სდგანან მწუხარედ და იტყვიან: აი, ეს არი!”

 

 

 

 

      ცამეტი წლის ხარ

 

ცამეტი წლის ხარ და შენი ტყვეა

ჭაღარა გულის ზმანება ავი, -

ჩააწყვეთ რიგში ცამეტი ტყვია,

ცამეტჯერ უნდა მოვიკლა თავი!

 

გაივლის კიდევ ცამეტი წელი,

მოახლოვდება გზა ოცდაექვსი,

მოცელავს მაღალ ზამბახებს ცელი,

ატირდება დრო და ჩემი ლექსი.

 

ოჰ, როგორ მიდის ახალგაზრდობა -

დაუნდობელი სურვილი ლომის!

და ყოველივე როგორ ნაზდება,

როცა ახლოა მზე შემოდგომის.

 

ხვალემ იზრუნოს ხვალისა

 

ხვალემ იზრუნოს ხვალისა,

ხვალემ იზრუნოს ხვალისა!

ღვინომ აიღოს ღვინისა,

წყალმა წაიღოს წყალისა!

 

არც ვწუხვარ, არც მერიდება

მიმავალ-მომავალისა;

წყალმა წაიღოს "დიდება”,

ხვალემ იზრუნოს ხვალისა!

 

გულმა მიიღოს გულისა,

ხვალემ იზრუნოს ხვალისა.

ღვინომ მიიღოს ღვინისა,

წყალმა წაიღოს წყალისა!

 

 

 

 

            შენ გვიანდები

 

შენ გვიანდები,

სხვა ხომალდები მოადგნენ ნაპირს,დაუშვეს აფრა

და ჩაჰყურებენ მძინარე მაპირს კრეისერების მძიმე ლანდები,

წითლად ნანთები ზღვა იზმორება, ქაფის გორები არ ძრავს ფრეგატებს

 

 

და სიშორეში ჰაეროვნად ლილიანდები

ოქრო ნანთები.

დაძრა მუქარამ და აელვარება შენს ირგვლივ ქაფზე

ათასი ალი,ათასი ლალი და უმძინესი ბრილიანტებში.

 

 

 

 

             ქარებს ქარობა

 

დაეტყო კიდეც ქარებს ქარობა,

როცა მტრობაა და ედგარობა,

სანთელო, გარხევს ღამის ფიქრები,

მაგრამ შენ მაინც ნუ ჩამიქრები,

ნუ მიმატოვებ.

აღარ ეტყობა თვალებს თვალობა,

როცა ღრეა და მიუალობა

აყეფდებიან მტვარის ტყუპები,

ო,შენ მაინ ცარ დაიღუპები,

ცრემლს ნუ ათოვებ.

 

 

 

             პოეტს

 

ო, შენს გარეშე ვერავის გახდის

ბედი უკვდავად ცეცხლის მინაში,

თავს მოწიწებით ვხრი შენი ტახტის

დაუჭკნობელი დაფნის წინაშე.

 

 

დიდება იგი ძლიერი არი,

ამაოება-დროის მგმობელი,

მარდის იგი ხმოვანებს ქნარი,

მარდის ცეცხლის საგალობელი.